Tot een aantal jaar terug zou ik mezelf omschrijven als cultuurbarbaar. Dit was deels gedreven door desinteresse: ik kon emotieloos naar een schilderij of beeldhouwwerk staren en me afvragen wat er aan het werk in kwestie nou zo mooi was. De andere reden was financieel: zodra iets cultureels geld kostte koos ik eieren voor m’n geld. Zoals dat weekend in Barcelona lang lang geleden toen ik besloot de bouwwerken van Gaudí niet te bezoeken vanwege de dure kaartjes. Achteraf gezien was m’n trip natuurlijk veel bijzonderder geweest als ik die kaartjes gewoon had aangeschaft. Dat besefte ik me alleen te laat, namelijk toen ik weer terug was in Nederland.
Eén van m’n eerste positieve ervaringen met betaalbare cultuur had ik tijdens m’n verblijf in Parijs. Daar kreeg ik toendertijd als < 26-jarige bij veel musea en bioscopen flinke korting, waardoor ik sneller iets cultureels ondernam. Aan de exposities Monumenta van Anish Kapoor (2011) en Edward Hopper (2012-2013) in Le Grand Palais, en de films J’aime regarder les Filles (2011) en Incendies (2010) denk ik met groot plezier terug.
Eenmaal terug in Nederland verhuisde ik naar Rotterdam voor studie en ontdekte daar de Rotterdampas, die ik als student voor een schijntje kon aanschaffen. Toen ik een jaar later naar Amsterdam verhuisde kwam ik er tot mijn grote spijt achter dat de hoofdstad niks soortgelijks had. Teleurgesteld vroeg ik rond naar betaalbare culturele initiatieven. Een goede vriendin vertelde me over haar Museumjaarkaart en wist me te overtuigen dat deze pas echt z’n investering waard was. Ze had gelijk: ik bezocht met het grootste enthousiasme allerlei musea, en ontdekte daar een liefde voor foto- en moderne kunst musea zoals Foam, het Fotomuseum, en het Stedelijk. Ik vond m’n museumbezoekjes zo geweldig dat ik dacht dat het op cultureel vlak niet beter kon.
Tot ik in aanraking kwam met We Are Public.
Blendle tipte me via haar nieuwsbrief over de culturele kaart: er werd me een maand lang gratis cultuur aangeboden. In eerste instantie was ik niet overtuigd, maar toen de pas tijdens gesprekken met verschillende mensen een paar maanden later spontaan ter sprake kwam besloot ik eind vorig jaar de pas alsnog aan te schaffen. De deal: toegang tot honderden culturele activiteiten voor drie maanden à 15 euro per maand (inmiddels 17 euro per maand), met de mogelijkheid om daarna maandelijks op te zeggen. Best bulletproof voor iemand als ik die een grote allergie heeft voor langdurige contracten.
Inmiddels maak ik vijf maanden gebruik van de kaart en kan ik mij moeilijk voorstellen hoe m’n leven zonder eruit zou zien. Hier is waarom ik zo’n enorm groot fan ben van de pas:
1. We Are Public stelt me in staat uit te zoeken waar m’n culturele voorkeur ligt en heeft hierdoor m’n leven verreikt.
Het is eigenlijk een soort Cineville pas, Museumjaarkaart, en welk-ander-cultureel-initiatief-je-verder-hebt-kaart in 1. De We Are Public website op zich is al een fantastisch portaal om inzicht te krijgen in de leukste culturele activiteiten, van muziek, dans en theater tot film, beeldende kunst en literatuur, waar ook in Nederland. Het mooie hieraan is dat ik shows bezoek waar ik anders niet naartoe zou zijn gegaan, zoals het toneelstuk De Stille Kracht van Ivo van Hove of het moderne dans optreden van Michele Rizzo in het Stedelijk Museum.
Doordat het culturele platform zo’n breed aanbod aan verschillende culturele activiteiten biedt, krijg ik de vrijheid te onderzoeken wat me op cultureel vlak nou echt boeit. Na de afgelopen maanden gemiddeld vier activiteiten per maand te hebben bezocht, van lezingen (bijv. #Feelings: een pleidooi voor verveling in De Nieuwe Liefde) tot documentaires en films (bijv. de transgender ballet film Girl, de natuurdocu Free Solo, de mode docu McQueen ), tot theater ( bijv. Art van Yasmina Reza in het DeLaMar), tot moderne dans (bijv. Moderne Meisjes in de Stadsschouwburg), tot concerten (bijv. Roosevelt in de Melkweg) en musea, ben ik erachter gekomen dat ik het liefst moderne dans- en balletshows bezoek zoals die van Sarada Sarita in het Compagnietheater, naar lezingen en filosofische aangelegenheden ga zoals Een antwoord op alle vragen van Laura van Dolron, en documentaires bekijk.
We Are Public heeft me de afgelopen maanden overtuigd dat er enorm veel andere mooie kunstzinnige activiteiten te ontdekken zijn naast het bezoeken van musea. Hierdoor kan ik stellen dat de dienst m’n leven op cultureel vlak significant heeft verreikt.
2. Ik maak de mooiste avonturen mee en kom op plekken waar ik het bestaan niet van wist.
Doordat een voorstelling gemiddeld maar 4,50 euro kost (17,50 euro / gemiddeld 4 events per maand) nodigt de pas me uit naar voorstellingen te gaan waar ik anders voor de originele ticketprijs (meestal tussen de 10 en 30 euro) niet snel naartoe zou zijn gegaan. Dit heeft drie gevolgen. Allereerst wordt een avondje We Are Public al snel een avontuur, want je hebt niet altijd een goed beeld bij wat je nou eigenlijk echt gaat meemaken. Soms zit er een ‘misser’ tussen, maar vaker overtreft een show al je verwachtingen en wordt het een avond om nooit te vergeten. Neem bijvoorbeeld de show van Laura van Dolron in Frascati. Van tevoren twijfelde ik: iets filosofisch waarin iedereen een vraag mag opschrijven, hoe vermakelijk is dat? Dat bleek dus zeer vermakelijk. Zelden heb ik zo’n oprechte voorstelling bijgewoond, en ik heb nog vaak nagedacht over de vragen die werden gesteld (o.a. Is het leven een illusie? Hoe word ik niet meer angstig voor de dood? ) en de antwoorden die hierop volgden. Als respons op laatstgenoemde vraag vertelde Laura dat ze een meisje had ontmoet dat graag dood wilde, en Laura vertelde een goede dag te hebben als ze wist dat het de dag erop over zou zijn. “Of we daar nou naar willen streven?”.
Daarnaast kom je op de meest uiteenlopende plekken met de mooiste zalen en decors. Hierdoor is m’n bewustzijn van culturele plekken flink gegroeid. Zo waren Carré, het Concertgebouw en de Stadsschouwburg voorheen vrijwel de enige culturele hotspots die ik kende. Nu is daar een aantal plekken bijgekomen, zoals de Balie (kende ik wel maar vooral als bioscoop), de Nieuwe Liefde, Het Rode Oor, het Compagnietheater, Frascati, de Amstelkerk, en het Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond. Ik ervaar het als een enorm voorrecht om een avondje in het prachtige Carré ballet te aanschouwen of in de Stadsschouwburg in de Grote zaal naar moderne dans te kijken.
Tot slot heb ik gemerkt dat ik achteraf zelden de originele ticketprijs zou hebben willen betalen voor de show. Dit klinkt negatief maar zo bedoel ik het niet. Het benadrukt het nut van de pas: met We Are Public betaal je namelijk nooit de originele ticketprijs. Bovendien zijn je opportunity costs bij een misser maar 4,50 euro, en heb je weer iets nieuws geleerd over je culturele voorkeur. Kortom: We Are Public is een enorm goede deal.
3. Het is een flexibele service gerund door sympathieke lui.
Naast het feit dat je na drie maanden maandelijks kunt opzeggen heeft de culturele kaart nog een ander heel aantrekkelijke service: de Vriendendienst. Met de Vriendendienst mag je wie dan ook een maand gratis uitnodigen. Op deze manier heb je al snel een fantastische avond voor twee (of meer). Zo zat ik samen met een vriendin een keer front row in Carré naar een adembenemende voorstelling van De Russische Nationale Opera (Hoffmans vertellingen) te kijken, nodigde ik een andere vriendin uit om naar de theatervoorstelling Art in het DeLaMar en naar de skateboarddocu Minding The Gap in Kriterion te gaan, en heb ik met een collega een lezing over verveling bijgewoond in De Nieuwe Liefde.
Inmiddels heb ik de pas aan tientallen vrienden, collega’s, en vrienden van vrienden aangeboden, en zullen er binnenkort drie vriendinnen hun gratis maand omzetten naar een abonnement. The more the merrier!
Bovendien zijn de lui van We Are Public ook nog eens super sympathiek. Maandje deactiveren omdat je krap bij kas zit of op vakantie bent? Geen probleem. Ook houden ze je op de hoogte over aankomende tentoonstellingen die wellicht in het programma worden opgenomen maar nog niet zijn bevestigd. Zo hield hoofdredacteur Amsterdam Daniël Kieft me persoonlijk op de hoogte over het Zwanenmeer nadat ik interesse had getoond in deze parel van een voorstelling. Helaas besloot Carré de show niet op te nemen in de selectie. Jammer, maar We Are Public’s persoonlijke benadering verzachtte de pijn aanzienlijk.
Conclusie
We Are Public is een fantastisch cultureel initiatief van Nederlandse bodem. Mocht je benieuwd zijn geraakt naar de service, schaf dan gelijk je gratis maand aan!